เป็นอีกหนึ่งเรื่องราวที่โลกออนไลน์ ต่างพากันชื่นชม จิ๊ก เนาวรัตน์ นักแสดงหญิงขวัญใจมหาชนมากด้วยความสามารถ ปัจจุบันนอกจากงานในวงการบันเทิงแล้วจิ๊กเนาวรัตน์อย่างอุทิศตนให้สังคมด้วยการเป็นจิตอาสาให้กับทางโรงพยาบาลรามาธิบดีนอกจากนี้ยังอาสา แต่งหน้า ผู้เสียชีวิตที่โรงพยาบาลแห่งนี้ด้วย

ได้มีการเปิดเผยเรื่องราวผ่านโซเชียลของการทำงานเป็นจิตอาสาของจิ๊กเนาวรัตน์ เปิดเผยว่าด้วยความที่ตนเคยปวดมาก่อนจึงทำให้รู้ดีว่าคนไข้ต้องการอะไรจากหมอและพยาบาลฉะนั้นพอจิ๊กเนาวรัตน์หายป่วยแล้วเลยมีโอกาสได้ให้ในสิ่งที่คนไข้ต้องการ

ความจริงแล้วคนไข้ไม่ต้องการอะไรมากแค่เรายิ้มให้ปลอบขวัญและให้กำลังใจลุกขึ้นมาสู้กับโรคจนหายและกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมเท่านั้นก็เพียงพอแล้วแม้ในบางครั้งเราจะรู้อยู่แก่ใจว่ามันอาจจะเป็นไปไม่ได้คนป่วยบางคนไม่มีวันหายแต่กำลังใจก็ช่วยลดทอนความเจ็บปวดของเขาลงไปได้มาก

 

จิ๊กเนาวรัตน์เปิดเผยว่าโรคภัยไข้เจ็บเป็นเหมือนเงาที่ติดตามตัวเราไปตลอดชีวิตไม่อาจแยกจากเราได้ดังนั้นแทนที่จะกลัวเราควรหันมาดูแลสุขภาพของเราไม่ให้เงานั้นมาเบียดเบียนเรามากจะดีกว่าบางคนพอรู้ตัวว่าเป็นโรคก็หงายตึงกลัวดิฉันอยากบอกว่าอย่าไปกลัวเลยเราเกิดมาก็ต้องเสียชีวิตทุกคนแต่จะทำยังไงให้ร่างกายได้รับผลกระทบน้อยที่สุด

 

บางคนเป็นเบาหวานแต่กินยาตามที่หมอสั่งก็อยู่ได้นานหลาย 20 ปีมาคนป่วยเป็นมะเร็งหมอวินิจฉัยว่าอยู่ได้อีก 3 เดือนแต่ถ้าเราดูแลตัวเองให้ดีและมีกำลังใจก็สามารถ อยู่ได้อีกหลายสิบปีดังนั้นจำไว้หมอไม่ใช่ผู้ลิขิตชีวิตเราแต่เป็นตัวเราเองต่างหากในเมื่อเรายังมีชีวิตก็ต้องอยู่ให้อย่างมีความสุข

 

ทุกวันนี้ต่อให้เป็นโรคอะไรก็ไม่กลัวทั้งนั้นแต่จะมุ่งมั่นรักษาตัวเองให้ดีอยู่เสมอสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะร้ายทุกอย่างไร ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรมากมาย ร่างผู้เสียชีวิตที่ดิฉันแต่งหน้าให้ก็ถือว่าเป็นอาจารย์เพราะเขาสอนให้เรารู้ว่าชีวิตก็เท่านั้น

หลายคนแปลกใจว่าอยู่ดีๆจิ๊กเนาวรัตน์คิดอะไรถึงได้ไปแต่งหน้าให้กับผู้เสียชีวิต

เริ่มจากการที่มา ช่วยดูแลคนไข้ให้กับคุณหมอจากการช่วยวัดความดันพาผู้ป่วยเข้าห้องน้ำช่วยอยู่ตรงนี้ประมาณ 5-6 ปีก็เลื่อนขึ้นไปเรื่อยๆ เราตั้ง 2-3 ปีให้หลังคลุกคลีกับหมอและพยาบาลมากขึ้นก็ได้ ไปเห็นการทำงานของอาจารย์หมอที่กำลังผ่าชันสูตรต้องแต่งหน้าให้กับผู้เสียชีวิตด้วยพอดีหมอเป็นผู้ชายจะแต่งหน้าก็ไม่สวยเท่าไหร่

ดิฉันเลยอยากช่วย พอมีโอกาสเลยอาสาเข้าไปแต่งหน้าทั้งๆที่เป็นคนกลัวเรื่องลี้ลับมากสมัยก่อนที่อยู่คนเดียวแทบไม่ได้ปิดไฟเลยเวลานอนมักจินตนาการไปว่าเห็นคนมาแอบมองแต่ในเมื่ออาสาแล้วก็ต้องทำให้เต็มที่แม้บางทีเราจะยังกลัวอยู่บ้างแต่ก็ต้องทำใจให้แข็งทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด

จิ๊กเนาวรัตน์เชื่อมั่นอยู่นึกว่าทุกล่างผ่านมือเราไปไม่มี วิญญาณไหนที่ไม่ชอบ อย่างไรแรกหลังจากที่ฉันแต่งหน้าให้เขาเสร็จปรากฏว่าหน้าของเขาอมยิ้มเพราะว่าเขาเห็นก็บอกว่าไม่เคยเห็นพี่ชายยิ้มอย่างนี้มาก่อนปกติเป็นเสือยิ้มยากทำงานเครียดตลอดเราได้ยินแค่นี้ก็รู้สึกดีใจมากแล้ว

 

ถึงวันนี้จะยังแต่งหน้าให้กับร่างไร้วิญญาณมาเป็นร้อยร่างแล้วอย่างหนึ่งที่รู้สึกภูมิใจมากก็คือการได้พูดคุยระหว่างที่แต่งหน้าให้เขาได้สื่อสารกับเขาไม่มีใครทิ้งเขาไปนะแม้ในห้องเย็นจะให้ความรู้สึกที่เปล่าเปลี่ยวเหงามากๆ แต่ผู้เสียชีวิตก็ไม่ได้นอนแน่นิ่งคุมผ้าอยู่ตามลำพัง เขายังมี จิ๊กเนาวรัตน์ อยู่เป็นเพื่อนเสมอ